BALIĞIN GÖZLERİ BEBEK

Büyük Çerkes sürgününün 156. yıl dönümü bugün,hüzün dolu öyküleri ile büyüdüğüm büyük sürgünümüzün yıl dönümü bugün...

Uykusuz bir gecenin sabahında ıssız kumsallarda soydaşlarımın gözyaşlarını bulmak için beyhude dolandım saatlerce ,içimde kontrol edemediğim bir heyecanın,bir hüzün dürtüsüyle.

Samsun derbend sahilinde 156 yıl önce vatanlarından koparılan atalarımın karaya çıktıkları yere geldim.

Sahilde ıslak kumlara oturup Karadenizde zaman içi mistik bir yolculuğa çıktım,Büyük büyük annemin anlattığı ve destanlara konu olmuş meçhul bir "ZAMAN",a kilitlendim.

Soçi limanından kucağında ikiz bebeleriyle sürüklenerek köhne bir Laz takasına bindirilen büyük babaannem o mahşer anını belleğine kaydetmemek için arkasına hiç bakmamış ta ki Ecips köyü gözden kaybolana değin.

Vatandan koparılışın ikinci günü bebeleri açlıktan ve iğrenç koşullardan ateşler içinde yanmaya başlamış huysuz büyük dedem şpaşığo kıtıj smayl,den korkusuna sesini çıkaramayıp katmerli acısını içine gömen zavallı nenejim, ikiz kız bebelerinin birinin bu korkunç yolculuğa dayanamayıp ölmesi ile karadenizin hırçın dalgalarının sesine karışan ağıdına başlamış...

Tamateler kararıyla yavrucuk karadenizin karanlık ,soğuk sularına gömülmüş.

"Birinci ölümüm" derdi nenejim,"Birinci ölüşümdü o gün Setenay'ımın Karadenizin karanlık sularına gömülüşü"...

Oysa sen ; 1864 baharında, bir mayıs sabahı o laz takasına zorla bindirildiğinde ölmüştün,Kaf dağının kızıl saçlı prensesi.

Sen 21 Mayısta Soçi limanında kanayan yüreğini kumlara Gömdüğünde ölmüştün zaten...

Babamın görevi dolayısıyla Karadeniz kıyısında bir kasabasında yaşıyoruz.

Büyük facianın üstünden tam bir asır geçmiş,kasabanın balıkcıları her av dönüşü en güzel balıklardan oluşan bir sepet bırakırlardı babaanneme ama bizim evde hiç balık pişirilmezdi.

Oysa ben arkadaşlarımın evlerinde yediğim o güzel balıkların bizim evdede pişirilmesini çok istiyordum ama nedense hiç bir gerekçe söylenmeden o güzel gözlü balıklar çöpe atılırdı her seferinde.

Babaannemin çok hasta olduğu -(sabahında ölmüştü zaten)-bir gece babaannemi yattığı yatağın ayakucunda yorgun argın bekleyen annem uyuyakalmıştı.

Ben gece yarısı uyanıp sessisce nenejimin koynuna girdim bir deri bir kemik elleriyle okşadı beni içimde bir yara gibi büyüyen merakımı sordum ona, ;

"Babaanne biz neden balık yemiyoruz?diye.

Yarı türkçe çoğu çerkesce fısıldıyarak ;

"balıklar benim ikiz kardeşimi yediler şakuray"-dedi.

Hiç bir şey söylemeden kalktım yatağıma döndüm,bunlar nenejimin son sözleriydi uyandığımızda herkes ağlıyordu.Nenejim ölmüştü..!.

Çerkesler; yüreklerinde yurtlarından sürgün edilmenin acılarını yaşatmayı becerebilmiş bir ulusun çocuklarıdır...

Kibar,zarif ve naiftirler,temiz ruhlu insanlardır. Yaşadıkları ülkeyi vatan kabul etmişlerdir.

Ama 156 yıl önce koparıldıkları öz yurtları hep içlerinde kapanmamış bir yara olarak durmaktadır....1864 yıla rağmen tüm tazeliği ve acısı ile...

Bu ülkeyi kendi vatanları ile özdeşleştirmiş ,laik,demokratik cumhuriyet için can siperhane mücadele etmiş Çerkeslerin acılarını paylaşın değerli Çarşambalı hemşehrilerim.

Onlar bu vatanı ve sizleri çok sevdiler, içlerinde büyütüp yaşattıkları yurt özlemini bu topraklara sahip çıkarak giderdiler.

Kaf dağından koparılıp ayrıldıkları kardeşlerinin sevgisini sizleri severek giderdiler.

Çerkesler,bu toprakların mahsun çicekleridir. Sevin onları...