İZ BIRAKAN OLABİLMEK

Ortalama bir insan ömrünü 70 yıl kabul edersek, hayatımız boyunca kaç kişi tanırız?

Bu sorunun yanıtı yaptığımız işe, yaşam koşullarımıza, sosyal yaşam içindeki yerimize göre değişiklik gösterir. Komşularımız, okul arkadaşlarımız, akrabalarımız, iş arkadaşlarımız, sivil toplum örgütlerinde çalıştığımız insanlar, hobi kursları, spor salonlarında tanıştıklarımız gibi. Elbette bu listeyi uzatabiliriz.

Tanıştığımız bu insanların bir kısmı, hayatımızda belirli bir süre için yer alır, bir kısmı yıllar boyu devam eder. Çocukluk arkadaşları ile ileri yaşlarda bile arkadaşlığını devam ettirebilenler de vardır, yeni tanıştığı bir kişiyle yıllardır birlikteymişçesine yakınlık kurabilenler de. Bazılarından çok şey öğrenir, yaşamımıza uyarlarız, bazıları bir iz bırakmadan unutulur giderler. Sanırım hangisi olacağımız kişiye bağlı olarak değişiyor.

Üniversite öğrencisi olduğum yıllarda, ilkokul okul korosundaki öğretmenin “sen sadece ağzını aç kapat, sesini çıkartma” sözünü tersine çevirmek için, bir yıl süreyle 2 ayrı Türk Müziği korosuna devam ettim. Turizm Bankası korosunda şefimiz Bilge Özgen (daha sonra bu korodan ayrıldım), Gazi Üniversitesi Türk Müziği Korosunda şefimiz Muzaffer Şenduran’dı. Muzaffer Şenduran daha sonra Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesinde öğretim görevlisi olarak görev yapmıştır. Dolayısı ile hem koro şefi, hem hoca olarak binlerce öğrenci ile çalışmıştır.

Muzaffer Şenduran, öğrencisi olan herkeste bir iz bırakan insanlardandır. Bunun nedeni sadece çok iyi bir koro şefi olmasından kaynaklanmıyor elbette. Bu öğrencilerinin her biri ile bireysel olarak kuruduğu yakınlıktan kaynaklanıyor. 100 kişilik bir öğrenci grubunu pikniğe götürüp, orada onlara güveç pişiren kaç hoca vardır ki… Öğrencisi başarısız olduğu ders nedeniyle okuldan atılmasın diye (80’li yıllarda böyle bir uygulama vardı) onunla bizzat ilgilenen… Cebinde kalan son kuruşu bile onlarla paylaşan… Aile yaşamını 2.plana atıp, zamanının büyük bölümünü öğrencilerine ayıran… Öğrencileri mesleklerine başladılar mı, ne iş yapıyorlar, kaç çocukları oldu gibi ayrıntıları bile takip eden kaç kişi vardır.

Bütün bunları yaparken sağlığını 2., hatta 3. plana attığı için, farkında bile olmadığı  2 kalp krizi sonrası, kısa bir süre önce bypass ameliyatı geçirdi. Tesadüfe bakın ki, yattığı hastanenin bölüm başkanı öğrencisi... Hastanenin 2 başhekimi öğrencisi... Kan ihtiyacı için 250 kişi hastaneye kan vermeye geldiği için ihtiyaç fazlası kanlar hastaneye bağışlandı. Başarıyla geçen bir ameliyattan sonra, çok kısa bir sürede pandemi koşulları da göz önünde bulundurularak taburcu edildi. Şimdi evinde, ona büyük bir özveri ile bakan kızının yanında eski sağlıklı günlerine dönmek için dinleniyor, önerilen tedavileri yerine getiriyor.

Güçlü bir yapısı olduğu için, bu büyük olayın da, biraz zaman alacak olmasına rağmen, en kısa sürede üstesinden geleceğinden kuşku duymuyorum. Her ne kadar emekli olsa da, dışarıdan yaptığı çalışmalarla daha çok gencin hayatında iz bırakmaya devam edecek.

Geçmiş olsun Muzaffer hoca, aramıza çabuk dön lütfen.