BİR KOLUMUN YARISI

Seninle ne zaman tanıştık anımsamıyorum. Anımsadığım, sıcacık gülümseyerek bakan gözbebeklerin. Aslında paylaştığımız zaman süresi bir insan ömrü için, neredeyse “an” denecek kadar. Ancak seninle o “an”a o kadar çok şey sığdırdık ki.

Ağzından düşmeyen isimler eşin ve kızlarının isimleriydi.

     -Aksu’yu piyano dersine götüreceğim.

     -Aksu sınavı başarıyla tamamladı.

     -Akdeniz projesiyle birincilik aldı.

     -Cengiz gelecek.

     -…………….

     -…………….

Hele Cengiz beyin Ankara’dan geliş zamanlarında nasıl bir heyecan, nasıl bir telaş alırdı seni. Onu bütün sevgin ve sıcaklığınla karşıladığından hiç kuşkum yok.

Cuma akşamların FETAV çocuk korosuna ayrılmıştı. Herkesin evine gidip, ayaklarını uzatarak oturduğu saatlerde, sen bir çocuk daha mutlu olsun diye, o çok sevdiğin ailenin zamanından alırdı.  Çocuk koromuzun şefini 3. evladın gibi benimsemiştin. Zaten senin o kocaman yüreğinde kimler yoktu ki.

Bir sohbet sırasında koromuzdaki çocuklarımıza drama eğitimi de verelim ve sahneye bir şey koyalım diye konuştuk. Yerinde duramayan sen, hemen çalışmalara başladın. Tahminimiz 20 çocukla sınırlıydı. Ancak senin cansiperane gayretini atlamışım. Tahmin etmediğimiz sayıda çocuğa ulaştın. 2019 yazında, herkes tatil yaparken haftanın 2 gününü o güzelim çocuklara ayırdın. Üstelik kızlarını da yanına alarak, onları da çalıştırdın. Bir çocuğumuz diğerlerinden farklıydı, özel bir çocuktu. Ağustos sonunda Güney Doğu’ya öğretmen eğitimine gittiğimde, özel çocuğumuzun doktor kontrolü vardı. Bir akşam aradın, sesinde kelebekler uçuyordu. Özel çocuğumuzun artık ilaç almak zorunda olmadığını, doktorunun gerek kalmadığını öyle bir sevinç ve sevgiyle söyledik ki, ağlattın beni.

Sonra girişimci ruhun, verilen eğitimleri tek çatı altında toplamaya itti bizi. Öyle büyük bir inançla bizi ikna ettin ki, çekinceleri olanlar bile takdir etmek zorunda kaldılar. FETAV’ın şu an hizmet verdiği binanın her yerinde izin var. Her bir noktasına elin değdi. Gelen herkes, ruhlarının dinlendiğini söylüyordu. Koro ve drama grubu olarak 60 çocukla başladığımız eğitimler, kısa süre içinde 200’ün üstünde çocuk ve yetişkinin eğitim aldığı bir okula dönüştü.

FETAV’ın 25. Yıl kutlaması için düzenleyeceğimiz gece için ne kadar çok uğraştın. Gecenin kuruma yakışır şekilde, mükemmel olması için her bir ayrıntıyla tek tek uğraştın. Müzikten, masalardaki çiçeklere kadar… O gece sayende en güzel şekilde tamamlandı.

Kimi zaman bazı şeylere sinirlendiğim zaman, gelir sarılır, “dur sana bir kahve yapayım sonra da fal bakayım” derdin. Bazen de dışsal nedenlerle sen üzülürdün. O zaman arardın, sesinin tınısından üzgün olduğunu anlar, yanına gelir, sana sarılır, bu kez kahveyi ben yapardım. Anlatır, rahatlar, kızlarının ve eşinin yanına sakinleşmiş olarak giderdin.

Ailen senin için her şeyin ötesindeydi. Eşin, çocukların, ağbilerin, yengelerin, kayınvaliden… Onlar dışında yüreğinde hepimize yetecek kadar, her birimizi sarıp sarmalayacak kadar sevgi vardı.

Sonra gözlerindeki ışıltı yaşamaya başladığın sıkıntı nedeniyle biraz soluklaşmaya başladı. Sıkıntın çokmuş ama bize olabildiğince az yansıtmaya çalışıyordun. Harekete etmeye, düzenli yemek yemeye, bol sıvı içmeye çalışıyordun. Ardından pandemi süreci başladı. Uzaktan bile olsa çocuklarımıza dokunabilmek için fikir üretiyordun. Onlarla bağlarımızı kopartmamak için farklı yollar buluyordun. 2020 yılı 23 Nisan Çocuk bayramı için hazırladığımız film için evinden ve sıkıntılarına rağmen, yılmadan uğraştın.

Sağlığınla ilgili gelişmeleri duyunca yüreğime ateş düştü. Konuştuk, anlattın. Eşin ve kızların yanındaydı. Güvenilir ellerdeydin.

Sana zarar verme korkusuyla olabildiğince uzaktan, farklı kanallardan bilgi alıyordum. Ta ki 16 Mart 2022 tarihine kadar. Gelen mesaja inanmak zordu. Çünkü en son konuştuğumuzda çok iyi olduğunu, her şeyin yolunda gittiğini söylemiştin. Artık bizimle olmadığını düşünmek… Kabul etmesi çok zor bir şeydi. Ben gidebilirdim ama sen gitmemeliydin.

Son evine gelemedim. 2 hafta sonra bir arkadaşımın babasını son yatağına yatırmak için gittiğimde, asıl aradığım senin yattığın yerdi. Seni ararken oradaki görevli gösterdi. Ve….. akmaya başlayan sular dinmek bilmedi. Yeğenimle olan resim çerçevesinin sol tarafında, senin resmin duruyor. Her sabah seni görüyorum. Akşam seni görüyorum. Her baktığımda bir kolumun yarısının eksikliğini benliğimde hissediyorum. Eksik olan bazen sol kolum oluyor, bazen sağ kolum.

Yaşama devam edebilmen için bir şeyler yapma şansımız yoktu, olsaydı gözünün bebeği, canının içi eşin bunu zaten yapardı. Bir annem için bir de senin için bir şeyler yazamadım. Artık senin için yazma zamanı geldi. Çünkü yazdığım zaman sonsuza kadar kalmanı sağlayacağım. Tuşlara basarken gözlerimden yine sular akıyor, zaten onlar sen her aklıma geldiğinde yerlerinde durmuyor, akıp duruyorlar. Ancak yazmam gerekli. ARZU NARTUR adı tarihe somut olarak kaydedilmeli.

Bir insan, onu en son hatırlayan ölünceye kadar yaşarmış. Seni çok kişi hatırlıyor Arzu’m. Emek verdiğin, yaşamına dokunduğun o kadar çok kişi var ki. Ne zaman bilmiyorum ama bizler de ardından geleceğiz. Ne güzel ki yaşamında dokunduğun çok genç var ve sen bizler gitsek bile anımsanmaya, yani yaşamaya devam edeceksin….

Huzur içinde uyu kolumun yarısı. Bir gün ruhlarımız buluşacak…