TEK GERÇEK; YOK OLUŞ

Yerkürede ve ülkemizdeki son gelişmelere baktıkça hala şaşıra bildiğime şaşırdım. Yönetim zafiyetlerine mi, halkın durumuna mı şaşırsam bilemedim. 2 saat içinde bakkala koşanlar "Ne oluyo lan" diye sokakta otursa ne büyük bir şok olurdu sistem için. Olmadı, olamaz, olmayacak...

Halkın tavrını çözmüş ve nabzını çok iyi tutar hale gelmiş sistem çoğunluğun ne yapacağını ne yapmayacağını iyi biliyor, bu yüzden de oldukça rahat. "Normal bunlar" olur diye de açıklamalar yapılıyor. Evet normalleşti her şey, gayet normal...

Diğer yandan bildiğimiz şeyleri de destekliyor bu gelişmeler. Cahiliz hem de ne cahil... Hakkın ne olduğunu, haksızın ne yaptığını ve yapmaya devam ettiği dünya ekranlarından bile  40 dilden yansıyor yüzümüze.

Ve gerçekten yapacak bir şeyimiz yok. Artık şans devreye girdi. Sistemin çöpe attığı  sümüklü peçete olan bizlerin yaşamı tabiri yerinde ise, "Allah'a kaldı".

Herkes hak ettiğini yaşar,  arada kurunun yanında yaş da yanar misali, arada hak etmeyenlerde kavrulur. Aynen bu kurduğum cümle gibi, cahilin arasında kavruluyoruz. Kabzımalların yönettiği dünyayı biz istemesek de, bu durumlara gelinmemesi için elimizden ne geliyorsa yapsak da hiçbir şeyi
değiştiremedik, güzelleştiremedik. Yapamıyoruz. Bir adım ileri yüz adım geri...

Çoğunluğun ve yöneten azınlığın dediği geçer akçe ise yok olmaya mahkum insanlık. Acı içinde yavaş veya hızlı bir şekilde bizde alıyoruz payımızı. Maalesef, katiller ve cehalet ordusu ile aynı gemideyiz.

Yok oluyoruz, işte tek gerçek bu...

Umudum giderek azalıyor. Sizlerde durum nedir? Az çok tahmin edebiliyorum. Bir avuç insanın düşüncelerinin, iyiliklerinin, enerjilerinin bu gidişi değiştireceğine dair sarıldığım umut yok oldu.

Toplu intiharlar görünüyor ufukta. Hem de bilinç düzeyi yüksek insanların arasında... "Yeter artık" çığlıkları havada asılı kalıyor. Cahiliyenin legal intiharı bizi köşelere sıkıştırıyor.

Yapabileceğimiz ne kaldı? "Hayatta kal" diyor hemen biri. Peki nasıl?

Bir yol bulunur mu?

Her şeyden geçtik sıra kendimize geldi.

Bir kez daha kendimize mi gelelim yoksa ilk kez kendimizden mi vazgeçelim?

Nasıl?