BIKTIM

Sirkeci'den Halkalı'ya doğru giden tren aynı zamanda İstanbul'un göç güzergahıdır.   Ahşabı çürümüş eski rum evleri, pencere önündeki fesleğenler, iki çivi arasına gerilmişi naylon iplerin üstünde  renkli mandallara tutuşturulmuş kurumayı bekleyen çamaşırlar, odun sobasında yakılan kumaşın burnu sızlatan acı kokusu... Gözler; çakıl taşlarının üzerinde oynayan, sıkıldıkça treni taşlayan neşeli çocuklara, bir kenara çökmüş, tren raylarını seyreden madde bağımlısı gençlere aşinalaşır. Büyük şehrin, mehtabı en güzel gören yerlerini buradaki insanlar sahiplenmiştir.

            Kumpapı'da trenden indikten sonra, meyhaneleriyle bütünleşmiş kendi içinde bir alanla karşılaşırsınız. Şen kahkahalar farklı bir oktavdan çıkar. Hep bir ağızdan şarkılar, türküler Müzeyyen Senar’lar ZekiMüren’ler söylenir. Takım elbiseli beyefendiler gıravatlarını alınlarına takmış gerdan kırarken, şık hanımefendiler ayakkabıları ellerinde göbek atar. Klarinet ve kemanı dinlerken aksak ritmde masaların üzerindeki genç, kıvrak dansözün  kıvrımlarında kendinizden geçersiniz. Bu seslerin bir arka sokağında , köşeleri kapmış gençler ot içip bali çekerler.

            Tren yolunu yanındaki (dört katlı, yığma, boyası aşınmış, sadece sayacıların iş yerlerinin bulunduğu) binanın çatısında üç genç adam... Yüzleri denize dönük,  meyve kasalarından yaptıkları   taburelerin üstüne oturmuş biralarını içiyorlardı.  Uzun olanı kümese doğru ilerledi. Biraz önce kanatlarını bantladığı kuşu eline aldı. Kümese alışması için bir iki hafta daha böyle kalması gerekiyordu. Sonra bir kanadı açılır, bir kaç gün sonra da öteki. Tabi çiftleşirse buna da gerek kalmaz çünkü eşini bırakıp gitmez kuşlar. Hüsnü yani Uzun, (Arkadaşları ona böyle seslenirdi.) en çok Mardin Miskileri severdi. Hemşehrisi olup da sevdiği bir tek bu güvercinlerdi.  Kirli sakallı ve hırpani görünümlü olan Apo, süratle yerinden kalktı ve kenarda duran  ızgaraya yöneldi. İçindeki az yanmış balıkları çıkardı. Yine meyve kasalarından yaptıkları masanın üzerindeki, özellikle magazin sayfalarından yırltılmış gazete kağıdının üstüne döktü. Bir kaç tanesini göz payıdır diye, aşağıya, rayların üzerinde bekleyen kedilere attı. Bugün az istavrit tutmuşlardı. Fazla olmasına da gerek yoktu. Sonuçta nevale olsun diye yiyeceklerdi. İş paylaşımına göre Nuri'de sebzeleri doğrayıp salata yapmaya çalışıyordu. Doğradıklarını açık yeşil renkteki plastik leğene koyduktan sonra, iyice tuzlayıp, karıştırdı, balıkların yanına koydu.

             Nuri  elleriyle yağlı sarı saçlarını taradı. Bir duman aldıktan sonra Apo'ya verdi.

            Nuri,  

            - Aga, Kürdo yine market patlatırken yakalanmış, bu sefer bayağı yer diyorlar. Yaştanda kurtaramaz artık onsekizini geçti puşt. Sultanahmet'te çantaya çıkmaya benzemez bu iş, sıçtı bildiğin.

            Apo pantolonunun paçalarını kıvırmış, sakalını sıvazlıyordu. Kendine bol gelen kareli gömleğinin düğmelerini, altındaki kararmış atletinin yırtıklarını kapatana kadar ilikledi. Öksürmeye başladı. Bir daha bu heriften mal almayacağına yemin etti içinden, sonra tükürdü yere.

            - Sana ne lan Kürdo'dan herife bin kere söyledik. Anlıyor mu sanki laftan. Geçenlerde annesi geldi "Oğlum şuna sahip çıkın" dedi. Ne diyeyim kadıncağıza, tamam konuşurum, dedim...Kafasını kaldırdı, kümese baktı. Lan yine bizim kuşu çekmişler. Uzun, şu hemşehrilerine söyle geri versinler, kuşçulukta hırsızlık yok diye kümeste kuş bırakmayacaklar. Bizde arada kümes patlatıyoruz ama kimseyi mağdur etmeden, en fazla ucuz olanlardan iki, üç tane.

            Hüsnü aralarında en küçükleriydi. Yapılı, kapı gibiydi. İkiyüz kiloyu bana mısın demeden kaldırır, of demezdi. Konuşkan değildi. Küçüklüğünden beri Apo'yla Nuri'nin yanından ayrılmadı. Ona abilik yaparlar, Kürt diye dışlamazlardı. Marangoz  Avadis Abi'nin yanına da Apo yerleştirmişti onu. Bu yüzden özellikle Apo'nun sözünden çıkmazdı. Elindeki kuşu yere bıraktı. Onların yanına geldi. Cigarayı Apo'dan alıp derin bir duman çekti .  Dumanı üflerken kafasıyla tamam işareti yaptı.

            Apo Nuri'ye,

            -Oğlum Kadriye Teyzeye söyle artık şu kumaşları yakmasın sobada. Nerdeyse yaz geldi senin valide bizi öldürecek. Ayyaş baban hala sabaha doğru gelip, üşüdüm diye, zorla sobayı yaktırıyor değil mi?

            Nuri,

            -Öyle babanın bacağına sıçayım ben. Akşama kadar değnekçilik yapıyor. İş bitince de doğru meyhaneye küfelenmeye gidiyor. Geçen aldığım odunları da, kafası iyiyken bir ayyaşa hediye etmiş. Zengin gibi yaşıyor pezevenk. Ben akşama kadar  matbaa da mürekkep çekeyim, o  şişe koleksiyonu yapsın oh be. Anam evdeki şişeleri bakkala satmış da beş kilo deterjan almış. Herifin bize tek faydası da bu.

            Apo,

            -Oğlum benim durumum farklı mı sanki. Bizim ki yine dost tutmuş kendine. Bu sefer ki benim yaşımda gencecik bir Rus. Geçenlerde yine birbirimize girdik. Neymiş bundan daha iyi kazanacağı iş mi varmış? Yaptığı işi beğenmiyor muşum? Falan filan. Ulan soranlara babamın işini söylemeye utanıyorum. Ne diyeyim? Babam Aksaray'da pavyon kapısında fedai m diyeyim. Hafta da bir geliyor zaten onda da kavga ediyoz. Sen yine şükret. En azından anneni aldatmıyor ya da dövmüyor. Ben bizimkinin baldırına sapladıktan sonra artık yeltenemiyor gerçi. Yeltense de tırsıyor içten içe. Ya şu Uzun ne yapsın? Babası kim bilir nerede hangi dağda? Gabar da mı, Cudi'de mi?

            - Uzun, Apo'nun gözlerinin içine delici bir bakış attı. Apo kes, dedi. Sadece sinirlendiğinde Apo derdi. Boyun damarları genişlemiş, burnundan derin derin  nefes alıyordu.

             Uzun’un annesi de alışmıştı bu duruma. Babası para yollardı önceden. En son, üç sene evvel gelmişti yanlarına. Bir gece kaldıktan sonra birşey demeden gitti. O günden beri ondan da haber alamıyorlardı.

            -Sakinleştiğinde elindeki biten cigarayı yere attı, üstüne bastı. Abi, bir tane daha sarsana, bu kesmedi, dedi Apo'ya. Onunla böyle konuştuğu için mahçup olmuş, ayak uçlarına bakıyordu.

            Nuri,

            -Babalarımız gibi olmayacağız, doğru yoldan para kazanacağız diye söz verdik birbirimize. Hile hurda yok. Tamam da, acaba yanlış mı yapıyoruz lan. Belki bizim de kaderimiz aynıdır onlarla. Bazen boş yere mücadele ediyoruz gibi geliyor. Yoruldum bok gibi çalıkmaktan aga. Mahallenin en züğürdü biziz.  Hayallerimiz bile ufak, onu da yapamadık, yapamayacağız. Milyon yıl sonra da nah alırız analarımıza bu evleri. Hamurumuz belli. Niye kasıyoruz aga? Sen berberlikten ne kazabileceksin ki Apo? dedi.

            Apo,

            - Tatava yapma lan. Söz verdik işte, daha da uzatma. İlerde  bizim çocuklar da bize mi küfretsin?

            Apo bunları söylerken içten içe hak veriyordu Nuri'ye.  Sanki paranın temizi, kirlisi mi vardı?  Bu kadar insan ne için gelmişti İstanbul'a? Para daha fazla para için değil mi? Kendisinden büyük herifler bu yaşta ona niye abi diyorlardı ? Sakallarını sağ elinin ayasıyla sıvazladı.

            -Sakaldan sakaldan, dedi sessizce.

            Sokaktan sesler geliyordu. Kafaları uzatıp, aşağıya, Neri Pansiyon'un önündeki kalabalığa baktılar. Zenciler yine birbirlerine girmişlerdi.

            -Bu herifler yine sınırı geçememiş mi? diye, sordu Apo.

            Nuri,

            -Yine yakalanmış salaklar. İyi iş valla. Edirne'den başlıyorlar koşmaya sonra soluğu Yunanistan'da alıyorlar. Üstlerinde kimlik yok, markası belli olan kıyafet yok. Yakalanınca da hiç konuşmuyorlar. Yunanistan da bırakıyor bir süre sonra. Onlar da oradan  Avrupa'daki akrabalarının yanına  kaçıyorlar. Kaçamayanlarda orda burda saat, parfüm satıyor. Bizim semtimizde bizden kalabalık oldular. Baksana, Harlem Mahallesi var ulan Kumkapı'da. Bizde mi kaçsak? dedi sırıtarak. Sapsarı dişleri, teniyle uyum içindeydi.

            Onlar şakalaşırken, hava da bir güvercin belirdi. Üçünün gözü de birden kuşa dikildi. Aynalı kuyruk, göğsünde vişne çürüğü bir leke vardı. Pike yaparak çatının pervazına kadar gelip, fişek gibi yukarı doğru tekrar çıkıyordu. En tepeye geldiğinde kendini aşağıya salıp muhteşem taklalar atıyordu. Gagası ufacıktı. Hayranlıkla bir süre kuşu izlediler. Sonra  Nuri, kendine geldi ve kuşları havalandırdı. Kümese çekmeye çalışıyordu kuşu.

            -Nuri, pırıltı verdin ama iner mi dersin? dedi Apo.

            -  En az on milyar eder, dedi Nuri.

            -Otuz milyar bile eder. O zaman köşeyi döneriz, direk kuş pazarında okuturuz, dedi Apo.

Kuş pırıltıyı almış, yavaş yavaş çatıya süzüldü. Uzun, ani bir hareketle kaptı kuşu. Önce diğerlerinin gözlerine sonra ellerinin arasındaki kuşa baktı, boynunda öptü. Sonra ellerini araladı, kuşu yukarı fırlattı. Apo ile Nuri'nin göz bebekleri büyümüş Uzun'a bakıyorlardı.

            -Neden Hüsnü? Diye bağırıyordu Apo.

            Uzun, 

            -Bıktım, usta . Kuş hırsızlığından, hırsızlıktan, birbirimizden çalmaktan bıktım...