İNSANLIK ÖLMESİN

Bu sabah metrobüs ile iş yerine gelirken açık radyoyu dinliyordum. “İnsanlık Öldü” adlı bir makale seslendiriliyordu. O kadar güzel kaleme alınmış bir makale ki “insanlık” adeta bir ete kemiğe bürünmüş tam da karşımda duruyordu.

Son 15 yıldır giderek kötüleşen bir dünyada nefes almaya ve hayata değer katmaya çalışan bizlerin sanki son noktaya geldiğimizi hissettim. Bundan iki yıl önce corona-covid 19 ile birlikte artık insanlık geri döner diye umut ettim. Evet insanlar yüce bir el ile durduruldu. İnsanlar sahadan çekilince ve evlerine kapanınca doğa tekrar nefes almaya başladı. Evet dedim “insanlık geri döndü” ve bundan sonra da bizi bırakmaz. Amma velakin biz bırakıp eskiye geri döndük. Önümüzden yanımızdan ve yöremizden geçen insanları, kedileri, köpekleri, dünyada var olan bütün canları görmezden gelmeye başladık. Neden mi? Çünkü insanlık kendi derdine düştü.

Nasıl hayatta kalacağım?
Nasıl nefes alacağım?

“Gemisini kurtaran kaptan” misali herkes yine kendine döndü. Ancak bir grup insan bunu yapmadı çünkü “insanlık ölmesin” diye mücadeleye devam ediyordu. En güzel değerlerimizi, bizi biz yapan duyguları yok ettiğimiz vakit dünyanın sonunun geleceğinin farkındaydı. Buna inanmayan insanları “insanlık ölmesin” diye uyandırmaya ve farkındalık yaratmaya devam ediyordu. Pes etmeyecekti! Çukurova’nın bereketli topraklarında büyümüş bu evlatlar elbette şunu biliyordu. Bu dünyada yaşattığını, yaşamadan insanlar gitmiyordu. Yalan ile dolanla bir çok insanı kandırmayı başardığını sanan insanlık aslında her şeyin farkındaydı. Çünkü sadece kendini ve etrafındakileri kandırıyordu. “İnandırdım” diye düşünerek, dengeleri alt üst ettiğini düşünüyordu ki aslında DENGELER tam da bu anda kuruluyordu.

İnsanlık yaşayacak, yaşayacak…

Sevgilerimle ve Saygılarımla,