ÇİĞ SÜTÜ SAVUNMAK

Öğreti ” İyilik insanın mayasında olmalı”…

Mayada olmayan bir şey sonradan tutmaz, olmaz ve olgunlaşmaz. Dünya sistemini kuran güçler bu düzeni böyle oturtmuşlar; hele ki yaşadığımız bu yüzyılda sistemde Paranoyaklık başköşede yerini almış durumda.

Bu hafta başında yani pazartesi günü sabahın 4 ün de inanılmaz bir üşüme, titreme ve ateş ile zor bela yataktan çıktım. Bana en yakın olan Haydarpaşa Numune Hastanesine gitmeye hazırlanırken bir taraftan da iş yerine haber vermeye çalışıyordum. Ortalığı kırıp geçiren o salgın hastalık yani soğuk algınlığı sonunda beni de yakalamıştı.İş yerinde sabahın 07 sinde nazımın geçeceği insanları haberdar ettim ki yetkili mercilere bildirsinler. Hastane koridorlarından tek başına bir oraya bir buraya koşuştururken ara ara gelen iş telefonlarına da cevap veriyordum. Hastane doktoru antibiyotik, vitamin, alerji hapları vs. bir sürü hap yazmış onunla da kalmamış birkaç iğneyi karıştırarak vücuduma enjekte etmişti. Canım inanılmaz yanmıştı ki kocaman bir çığlığı basıvermiştim.

• Üç günlük rapor yazalım dedi.
• Yok yazmayın efendim. İşlerimiz bu aralar çok yoğun.

Ancak nereden bilebilirdim ki bir sonra ki gün iş yerine geldiğimde canımım daha çok yanacağını. En önemlisi gururuma ve onuruma dokunmuştu.

Kendimi o an Kafka’nın Dönüşüm kitabındaki “BÖCEK”e benzetmiştim. Neden mi? Gregor’un kendisinin böceğe dönüştüğünü henüz bilmediği o an, ailesinin deodasının kapısının önünde işe gitmesini beklemeleri ve saatlerce;

• Hadi Gregor işe geç kalıyorsun. Artık kalk!hadi

Hatta o da yetmezmiş gibi iş yerinden müdürünün eve kadar gelmesi. Bunca yıllık iş hayatında bir kez bile işe geç kalmamış birinin o gün iş yerinde olmamasının büyük bir problem haline dönüşmesi…

Bana gelince bütün belgelerim, yazışmalarım olmasına rağmen bir sonra ki gün sabahın ilk saatlerinde   “SAVUNMA” talep edildi. Bu şu demek oluyordu. Bunu üç kez tekrarlarsan hiçbir gerekçe göstermeden seni bu iş yerinden kovarız.

Nerede ise son 5 yıldır bu firmada çalışıyorum en önemlisi ise 27 yıldır çalışma hayatımda ilk defa böyle bir durum ile karşı karşıya kalmıştım.

O an gerçekten çıldırdım. Neden mi? Haksızlıklar karşısında. Öfkemi kontrol edemedim. Bu gibi durumlarda susamıyordum. Sakinliğimi korumak için çok uğraştım ama yapamıyordum. İş yerinde yaşça büyük bir ağabey o anlamda bana destek olmaya çalıştı ancak nafile içimde birbiri ardına durmadan patlamalar oluyordu. İnsanların riyakârlıklarını görmekten hatta onlarla aynı ortamdan nefes almaktan nefret ediyordum.

İşte işin özü aslında şu aslında “insanı canavar” haline getiren bu kapitalist sistemin oyunları değil miydi? Bizleri bizlere yabancılaştıran…

Hastalık durumum devam ederken, bir taraftan çalışırken bir taraftan da tansiyonum yükselmişti. Yüzüm pancar gibi olmuştu. Ayaklarım adeta yerin üstünde kayıyordu. Zor bela iş yerinde bulunan revire kendimi zor attım ve dilaltına koymam için bir ilaç verdiler ve o an geçici de olsa biraz rahatladım. Olay bu noktaya nasıl gelmişti? İnsan denen o varlıklar bir insanı bu hale nasıl getirirlerdi? Bu düşüncelerle boğuşurken, doktorumuz bu durumu anlamış olacak ki. Başladı eskilerden bahsetmeye biliyor musun? dedi;

• 80 öncesi belki fakirdik. Belki her istediğimizi alamıyorduk. Ama MUTLUYDUK, HUZURLUYDUK. İnsani dayanışmalar vardı. Mesela bütün mahallenin kadınları bir araya gelerek, ekmek pişirir ve paylaşılır. Kimin neye ihtiyacı var ise el birliği ile toplanır verilirdi.

Evet mutluyduk, huzurluyduk neden mi? Çünkü yanımızda yöremizde kim var ise ona güvenirdik, inanırdık. Çünkü kimse kimseninarkasından iş çevirmezdi. Yanınızda yörenizde dürüst, güvenilir, merhametli, vicdanlı ve hak yemeyen insanların olması ümidi ile…

Sevgi ve Saygılarımla,