ÇOCUK OLUP İŞÇİ OLMAK!!!

Babamdan yıllar önce dinlemiştim. Yıl 1946 henüz 13 yaşındayken Adana’ya pamuk toplamaya gitmiş. O yıllarda memleket yokluk ve yoksulluk içindeymiş. O da kendi deyiş ile ırgatlık yapıyormuş. Bugünün deyişi ile “mevsimlik işçi”…

Yıl 2020 aradan 74 yıl geçmiş. Ancak çocuk işçiler her yerde. Nasıl bir ülkede büyüyor ki bu çocuklarımız değişen bir şey yok. En azından çocuklar çocuklarını yaşaya bilsinler, okusunlar, yani çocuk olabilsinler…

Sosyal Güvenlik Kurumunun verilerine göre 48 bin kayıtlı çocuk çalışanın bulunduğu ve 2018 de 7 bin 94 kazanın yaşandığı belirtiliyor. Çocukların çoğunluğu Adana, Düzce, Ordu, Sakarya, Şanlıurfa, Hatay, Diyarbakır ve İstanbul’da… Çocuklar en kötü koşullarda sokakta, küçük ve orta ölçekli işletmelerde ağır ve tehlikeli işlerde, tarım alanlarında çalıştırılıyorlar. Çocuklar bir taraftan buralarda çalışıp ailelerine yardım etmeye çalışırken diğer taraftan da birçok insanın ihmal ve istismarlarına karşı savunmasız ve açık hale geliyorlar.

12 Haziran Çocuk İşçiliğiyle Mücadele Günü, bu çocuklarımıza güzel bir gelecek hazırlamak hepimizin boynunun borcu değil mi? Onların sesi ve yüreği olmak zorunda değil miyiz? O kadar kötü şartlarda çalışmaya başlayan bireylerin ilerleyen zamanlarda hayata dahil olan her şeye iyi bakması mümkün mü? Daha hayatın en başında elinden alınan çocukluğunun hıncını bir zaman sonra alanlardan sormazlar mı? Sevgi dolu yüreği yaptığı işler sonunda nasır tutan elleri ile birlikte kararmaz mı? Neden biz diye sormazlar mı? Başka hayatları gördüklerinde içleri yürekleri sızlamaz mı? Elbette acır ve ölene kadar da unutmazlar tıpkı babam gibi…

Anneleri ve babaları çalışmak zorunda kalan bu çocuklar için yazları gidebilecekleri “Köy Enstitüleri” gibi okullar açamaz mıyız? Hem kendileri hem de bakmak zorunda kaldıkları kardeşlerini, ebeveynleri işten dönene kadar sağlıklı bir şekilde koruyup, kollayacak, eğitim ve sanatı aşılayacak geleceğe daha güzel bir şekilde hazırlayamazlar mı? Bilindiği üzere okullar tatil olunca öğretmenlerin de 3 ay tatilleri oluyor en azından bir ayını bu güzelliklere ayıramazlar mı? Tıpkı sınır tanıyamayan doktorlar gibi sınır tanımayan öğretmenlerimiz olamaz mı? Yarının gençliğine, sevgi, merhameti ve vicdanı o yıllarda veremezler mi?

Hayat herkese eşit davranmıyor demek çok kolay önemli olan bu eşitlik için elimizden geleni yapmak. Sağlıklı ve toplumu kalkındırabilen eğitimli güzel gençler yetiştirmeliyiz ki bundan sonra ki kuşaklarda aynı şeyleri yazıp paylaşmak yerine “vay be nerelerden nerelere geldik” önceden çocuk işçiler varmış” diyerek şaşırabilsinler. Bunlar ütopya değil ben biliyorum. İnanırsak ve istersek olur ancak bunun için hepimiz bir şeyler yapmalıyız.

Çocukların çalıştırılmayacağı günlerin ümidi ile…

Sevgi ve Saygılarımla,