İNSAN BÜYÜDÜKÇE HAYALLERİ KÜÇÜLÜR MÜ?

Çocukluğum hayaller kurmak ile geçti. Öyle tatlı öyle güzel bir çocukluk yaşadım ki. Tek eksiklik babam ile birlikte büyümemekti. Babam her yıl bir aylığına Almanya’da çalıştığı o fabrikadan izin alarak Türkiye’ye gelirdi. Her seferinde ise dönüş zamanı geldiğinde ise;

• Babacığım şu bavula delikler açsak beni de içine koysan.” Olmaz mı? Beni de yanında götürsen.
• Babam ise kızım olmaz havaalanında bavulları tek tek açtırıyorlar. Seni bulurlar olmaz Derdi. Ardından o sert ifadeli yüzünde bir an da büyük gülümseme oluşurdu.

Bunca yıl geçmesine rağmen babamın o hali hala beynimde, ruhumda…

Ben de hayaller biter mi? Bitmezzz… Bahçemizin tam ortasına yatar gökyüzüne bakar ve kuşları seyrederdim. Bütün camları üst üste koysam ve kuşlara yaklaşsam ve gökyüzünde o kuşlardan bir tanesi beni alıp babama götürse veya bir kuş olsam ve babama uçsam. O güçlü ve sevgi dolu kanatlarının altına beni alsa canım babam.

Bizlerle olduğu zamanda evde kendimi ne vakit kötü hissetsem veya mutsuz olsam babam bunu fark eder.

• Tontoş kızım gel bakayım der. Battaniyenin altındaki kollarını kocaman açar ve gir bakayım kanatlarımın altına diyerek, beni sımsıkı kucaklar ve uyuturdu. Bu çıkarsız ve güven dolu karşılıklı büyük bir sevgiydi.

Biliyor musunuz? O battaniyeyi hala saklarım. Üstüme her aldığım vakit kendimi o kadar güvende hissederim ki…

Herkesin çocukluğundan kalan bir eşyası veya kokusu veya dokusu olmuştur bu hayatta. Ama herkes benim kadar da şanslı olmayabilir ki öyle durumlar da mevcut. Bence bu hayatta herkes anne veya baba olmamalı. Hayatta bir çok sınavlara giriyoruz. En basit bir araba kullanmak için bile sınava giriyoruz ve başarılı olur isek bize ehliyet veriyorlar. Türkçe karşılığında ehliyetin iki anlamı var. Birincisi “uzluk, ustalık, yeterlilik. İkincisi ise belli bir konuda yeterli olduğunu belirtmek için ilgililerce verilen belge. Bence “Anne ve Baba” olmak içinde böyle bir belge verilmeli. Hastalıklı ruhlarla büyütülen çocuklar, hastalıklı ruhlar ve bedenleri de beraberinde getiriyor. Sevgiye ve saygıya inancım ve umudum hiç tükenmedi. Aynı hayallerimin tükenmediği gibi…

Beni tanıyan hemen hemen herkes “Polyanna” olarak tanımladı. Evet iyiliği, güzelliği ve sevmeyi bu kadar çok seviyor olmam Polyanna’cılık ise varsın olsun. Sevgi dolu bir ailede büyümenin bir sonucudur belki bu. Sıcacık, küçücük bir ailede sahiplenilme, annem, ablam ve ağabeylerimin küçük kardeşi olmanın verdiği sonsuz güçtür belki… Ben büyüdükçe hayallerim hiç ama hiç küçülmedi. Anne ve babamın o korunaklı hayatından çıkıp, kendi kanatlarımla uçmaya başladığımda bütün haksızlıkların, riyakârlıkların ve sevgisizliğin, egoların tavan yaptığını gördüğüm her noktada daha da çok güçlenmeme neden oldu. Hayallerime, umutlarıma daha çok sarılmama ve de yüreklenmeme…

Bu nefes aldığımız dünyada insanlığın en büyük yarası çocuk istismarı ve ihmali. Asıl yapılması gerekenler bunların önüne geçmek ve o küçücük bedenlerin sesi, kulağı her şeyi olmak. Onları sevmek ve her nereden ve nasıl geliyorsa gelsin bütün kötülüklerin önünde dağ gibi durmak. İstersen en yakınından ister en uzağından.

“ Dünyayı güzellik kurtaracak. Bir insanı sevmekle başlayacak her şey. “ Bu söz ister Dostoyevski’nin olsun ister ise Sait Faik Abasıyanık’ın.”  Her şey ama her şey sevmek ile başlayacak. Bir insanı, bir ağacı, börtü böceği, dünya tatlısı kedileri, köpekleri her yüzünde her altında ama her şeyi…

O nedenle çocukların hayallerini çalmalarına izin vermeyelim. Çünkü nasıl ve hangi koşullarda büyüdüğümüz çok önemli. Çocuklar büyüdükçe hayalleri ve umutları da büyüsün iyiliğe, sevgiye, umuda ve bütün güzelliklere…

Sevgi ve Saygılarımla,