RADYO DİNLER GİBİ FİLM İZLEMEK!!!

Çocukluğumda sabah kahvaltıları çok önemliydi. Annem mutfakta kahvaltılıkları hazırlarken ben de ablam ile yer sofrasını hızlıca hazırlardık. Çünkü sesli öyküler dinleme saati başlamadan her şey yerli yerinde olmalıydı. Annem ve üç kardeşim yerde bağdaşları kurarak sobanın üstündeki ekmeklerin kızarmasını da heyecanla beklerdik tıpkı sabah saat 09:00 arkası yarının başlamasını bekler gibi…

Annem, sofraya hızlıca şöyle bir göz gezdirdi ve eksik bir şey var ise ablama” hemen tuz ve şekeri de al gel” derdi. Genelde unuttuklarımızda bunlar olurdu. Herkes sofraya oturmadan yemeye başlanmazdı. Sesli öykü başladığında ise ortamda çıt çıkmazdı. Yanlış hatırlamıyorsam yaklaşık 45 dakika sürerdi. Başlangıçta bir önceki günün özeti sonrasında ise devamı. Hepimizin kafasında canlandırdığı çeşitli senaryolar ve efekt sesleri o kadar gerçekti ki bazen o seslerden irkildiğim bile olurdu. Bitiş sözü ise “Arkası Yarın”…

•  Annem “üff yine en heyecanlı yerinde bitirdiler ne var biraz daha uzun olsaydı.”
• Ağabeylerim  “görürsün bak yarın böyle olacak ve her şey ortaya çıkacak bak görürsün.”
• Ablam “ Evet kesinlikle öyle olacak çünkü “gerçekler bir gün er ya da geç ortaya çıkar” derdi.
• Ben ise “ne olur kötü bir şey olmasın. Ne olur” Derdim.

Bu seremoni her sabah aynı şekilde haftanın beş günü sürerdi. Çünkü cumartesi ve Pazar günleri olmazdı. Bizlerde haftanın gelmesini dört gözle bekler dururduk.

Dün gece ise sıcakların tavan yaptığı odamda büyük bir huzursuzluk ile bir o tarafa bir bu tarafa dönerken ve televizyonda tarihi belgeselleri izlerken, gözlerimin yorulduğunu hissettim. Çünkü gün boyu çalışmanın da vermiş olduğu yorgunluk ikiye katlanmıştı. Kendi kendime aynen şu cümleyi kurdum. “Radyo Dinler Gibi” yap.  Sonrasında gözlerimi kapattım, arkamı döndüm ve anlatıları kendi hayal gücüm ile dinlemeye koyuldum. Öyle masalsı ve öyle gizemli görüntüler belirdi ki hayalimde. Aztek, İnka ve Maya medeniyetlerinin bulunduğu yerde gibi hissettim. Gecenin birkaç saatini başka medeniyetler eşliğinde solumak ve yaşamak müthişti.

Uruguaylı gazeteci ve yazar, Eduardo Galeano”nun da dediği gibi “Bilmesek de, istemesek de geçmiş zaman şimdiki zamanın içinde bütün canlılığıyla tik taklarında devam eder.”

Hayatımızda böyle değil mi? Hep bir gün için hem geçmişiz hem bugünümüz hem de yarınımız yok mu? Her yeni güne başladığımızda bir sonra ki günün planlarını yapmaz mıyız? Diğer taraftan aslında yapmasına yaparız da geçmişin, bugünün ve yarının neler getireceğini gerçekte bilebilir miyiz?

Yazar Virginia Woolf’un “saatler” kitabından uyarlanan filminde de sadece bir gün anlatılıyordu. Tabi çeşitli metaforlar eşliğinde “1923, 1951 ve 2001 yıllarında yaşayan üç kadının hikâyeleri ve sadece “24 saatleri”…

Film“ Mrs. Dalloway, çiçekleri kendisinin alacağını söyledi. “ cümlesi ile başlıyordu. Sadece bir gün…

Bu sabah evden çıkmadan şöyle bir durup düşündüm de sanki yıllardır, her gün bir diğer günün aynısı gibi gelirdi. Aslında  24 saat içinde birçok şey yaşıyoruz.  Her bireyin soluduğu hava şimdilik neyse ki aynı ancak yaşadıkları çok ama çok farklı.

Bazen bir film karesinde bazen bir radyodan çıkan seste bazen de beynimizin içinde uçuşan kelimeler eşliğinde dinler veya seyreder gibi yaşamıyor muyuz zaten hayatı?

Sevgi ve Saygılarımla,