GÜNÜN RÜYASI -I-

Fransız işçi sendikalarının birinde (logosunda yan yana dizili A ve M harfleri var) genel sekreter yardımcısı olarak göreve alınıyorum. Sakalları göbeğinde bir adam, odamı göstermek için benimle geliyor. Dar ve rutubetli bir koridorda yürümeye başlamışken ona sosyalizmin hangi fraksiyonundan olduğunu soruyorum. 'Uzun bacaklar-dolgun göğüsler' diye yanıt veriyor adam gülerek ve cebinden mesleki kimliğini çıkarıp bana gösteriyor. Kartın üzerinde 'Kız Meslek Lisesi' yazıyor. Demek öğretmensiniz demeye kalmadan üzerinde adımın olduğu ancak anahtar deliğinin olmadığı ahşap bir kapının önünde duruyoruz. Adam, çantasını aralıyor ve içinden kocaman kırmızı bir anahtar çıkarıp bana veriyor ve eğer kendisine gereksinim duyarsam çalışma masamın altındaki zile basmam gerektiğini söylüyor. Kapıyı açıp içeri giriyorum.

Paris'te olmama rağmen odanın boğaz manzarası dikkatimi çekiyor. Masanın üzerindeki hayli yüklü dosyaları incelemeye başlıyorum. Renault fabrikasının geçen yıl çıkardığı işçi sayısının 1.024 megabyte olduğunu, bunlardan 512'sinin iki çekirdekli olduğu bilgisini alıyorum. Sağ çekmeceden, üzerinde sosyalist kağıt sendikasının baş harfleri (SKS) olan bir A4 kağıt alıp “Renault Davası” ile ilgili matematiksel notlar tutmaya başlıyorum. 1.024 ve 512 arasındaki sayısal bağlantıyı çözebilirsem keyfi işçi çıkarımlarına son verebileceğimi umuyorum. Uzun bir çabadan sonra 1.024 sayısının 512'nin iki katı olduğu gerçeğiyle yüzleşiyorum. Müthiş bir sevinçle üzerinde 'Telekulak' yazan kıpkırmızı masa telefonunu kaldırıyorum. Uykulu bir kadın sesi ne istediğimi soruyor. Ona, sendika genel sekreteriyle görüşmek istediğimi, sonunda Renault Davası’nı çözdüğümü söylüyorum. Kadın, alaylı bir kahkaha atarak burasının bir anaokulu olduğunu ve okulun da genel sekreteri olmadığını söylüyor. Bir süre gıkım çıkmıyor. Telefondaki ses üst üste 'Alo' diyor. Sesin, eski sevgilime ait olduğunu düşünüyorum ve ona B.A. olup olmadığını soruyorum. 'Ta kendisiyim' diye yanıt veriyor.

Telefonu kadının yüzüne kapatıyorum. O sırada odamın kapısı açılıyor ve içeri 1.80 boylarında, esmer, komando elbisesi giyinmiş 35 yaşlarında bir kadın giriyor. Kararlı adımlarla pencerelerin birine yürüyor ve boğazında asılı dürbünle dışarıyı gözetlemeye başlıyor. Ona çaktırmadan masama doğru ilerliyor ve odayı gösteren sakallı adamı çağırmak için masanın altındaki düğmeyi arıyorum. Bulamayınca masanın altına giriyor ve daha detaylı bakınıyorum. Sert kırmızı plastikten yapılmış çöp kutusunun içinde L'Humanité dergisinin 1968 özel sayısını buluyorum. Dergiyi karıştırdığımda bir sürü pornografik fotoğrafla karşılaşıyorum. Derginin son sayfasında, Pravda gazetesinin reklamı var ve reklam fotoğrafında sarışın bir erkek atleti kulplu beygirde çırılçıplak çalışırken görüyorum. Fotoğrafın altında 'Okumak çalışmaktır, Dimitri Pravda'yı seçti, kazandı, siz de okuyun, siz de kazanın' yazıyor. Dergiyi yeniden çöp tenekesine atıp masanın altından kalkıyorum ve kadının gitmiş olduğunu görüyorum. Pencereye doğru ilerlediğimde, onun pencere kenarına bıraktığı dürbünle karşılaşıyorum. Şaşkın bir tavırla alıyorum dürbünü ve boğaza doğru bakıyorum. Tuhaf bir biçimde annemi eski evimizde yemek yaparken görüyorum. Evi su basmış, su seviyesi annemin karnına kadar yükselmiş. Saçları bembeyaz olmuş annemin. Üzerinde, 'Temel Reis' çizgi filmindeki Safinaz'ın elbisesi var.

Korkuyla indiriyorum dürbünü ve sonrasında boğazda farklı bir nokta seçip oraya bakıyorum. Bu kez de babamı bir greyderin üzerinde kazı yaparken görüyorum. Greyderin camında doktor amblemi var. Kazılan yer bir gecekondu mekanı ve kazı alanını çevreleyen bandın üzerinde 'Dikkat Cumhuriyet Altını' yazıyor. O sırada omzuma bir el dokunuyor. Hızla indiriyorum dürbünü ve sakallı öğretmenle karşılaşıyorum. Adam, oldukça sinirli bir ses tonuyla zile gereksiz durumlarda bastığım için sendika tarafından kovulma kararının alındığını söylüyor. Dürbünü yeniden pencere kenarına bırakıyor ve adama zile basmadığımı, hatta masanın altında bir zil dahi olmadığını söylüyorum. Ancak dinlemiyor beni. Elindeki kağıdı imzalamamı ve sonra da eşyalarımı toplayıp odayı bir an önce terk etmem gerektiğini söylüyor. Kağıda bakıyorum ve işten çıkarılmama neden olan '1024/512 sayılı kanun' sözcükleri dikkatimi çekiyor.

Ona, davaya ihanet eden bir köstebek olduğunu ve bunu partiye bildireceğimi söylüyorum. Hiç aldırış etmiyor adam. Çaresiz kağıdı imzalıyorum. O sırada adamın pantolon cebinden sarkmakta olan ve üzerinde çelik Renault amblemi olan anahtarı görüyorum. Göz göze geliyoruz. Sırıtarak kapıyı gösteriyor adam. Başımı önüme eğiyor ve ayaklarımı sürüye sürüye aralık kapıdan dışarı çıkıyorum. O an bir okul zili duyuyorum ve koridordaki çok sayıda kapı aniden açılarak yüzlerce çocuk dağılıyor mekana. Hızla geçiyorlar beni. Aralarında, arkalarında kalıyorum. Yüzlerinden okunan korkunç bir hazla koridorun sonundaki et dokusunu andıran kırmızı bir deliğe doğru koşturuyorlar. Deliğin bulunduğu dev platformun üzerinde “İstanbul Menkul Kıymetler Borsası” yazıyor.