HAYATIN BAĞI KORDON BAĞI

İnsanoğlunun hayatı bir kordon bağına bağlı olarak var olurken ve sadece o küçücük bağ ile hayata tutunurken dünyaya geldikten sonra bu doyumsuzluk nedir? Açgözlülük ve bencilik nedir?

İki haftadır her sabah evden işe metro ile gidip gelirken birlikte yolculuk yaptığım insanlara bakarak, hep bu soruları sordum kendime.  Hayat bu kadar bereketli ve herkese yetecek kadar  varken. İnsanoğlu her aşamada yol aldıkça hem egolarının hem de hırslarının tutsağı haline nasıl geliyor? Hep birilerinin birilerine üstünlük sağlama dürtüleri nasıl bu kadar da canavarlaşıyor ve kalıplaşıyor. Yazar, Aslı ERDOĞAN’ın da yazdığı gibi “Hayat böyle bir işte, basit ve yalın. Soluk al, ver, al…Basit ve yalın.

Kapitalist sisteminin insanların genleri ile oynadığını ve bizleri acınası varlıklara dönüştürdüklerini, teknolojinin ilerlediği bu çağda görmemek için bütün yetilerimizi yitirmiş olmamız gerekiyor.

Aile içinde Anne ve Babanın birbirine üstünlük sağlama dürtüleri ve yetiştirmeye çalıştıkları çocukları ile başlıyor aslında bütün kodlama.

Eskiden, herkes yerini bilmeli gibi büyüklerin kurduğu cümleler vardı. Baba dışarda çalışır bir avcı gibi evine yiyecek vb. şeyleri getirir. Anne ise evde bütün işleri yaparak çocuklara hatta var ise büyük ebeveynlere de bakardı. Hayat bu kadar basitti. Nasıl ki kadın da bir birey olduğunu yaşamın her alanında var olduğunu göstermeye başladığı o an dengeler değişmeye ve dönüşmeye başladı. Aslında aynı plasenta içinde cinsiyet ayrımı yapılmadan büyüyen embriyoların hayatları eşit bir şekilde başlarken sonrasında nasıl oluyor da bir tarafın üstünlüğü ile devam etmeye çalışıyor?

En basitinde bir iş hayatında bile aynı işi yapan hem kadın hem erkeğin, neden aynı maaşı alamadıkları gibi? Aynı değerde görülmedikleri gibi? Hatta en acı olanı bir erkek şiddeti ile bir gün hayatlarının son bulacağı gibi… 

Bebeklikten, çocukluğa oradan ergenliğe oradan da bireyliğe evirilen insanları, nasıl da bu yolda her şeyin “mübah” olacağı savsatası ile birbirlerine kırdırırlar?

Aslında en büyük gerçek, ailesi içinde sevgi ile büyümüş, vicdan ve merhamet duyguları ile yoğrulmuş, kesinlikle hor görülmemiş, öz güveni yok edilmemiş bireylerin yukarıda sayılan küçük hesaplarla hiç ama hiç dertleri olmaz. Çünkü en büyük doyum aile ile başlar. Herkes ara ara da olsa şunun farkındadır. Bir gün fiziksel olarak bu dünyada olmayacaktır. Ne kadar, güç, para, mevki, statü adını her ne koyarsanız koyun “nefes almayı” bıraktığı anda artık her şey bitmiş olacaktır. O nedenle hayatı bir o kadar paylaşımcı, yaratıcı, yapıcı ve iyileştirici hale dönüştürmek ve huzurlu, mutlu yaşamak bizlerin elindedir.

Sevgi ve Saygılarımla,